Προληπτικό δε με λες.
Κάτω από ανοιχτές σκάλες θα περάσω χωρίς δισταγμό. Μη σου πω, πως θα το επιδιώξω κιόλας!!
Αν δω μαύρη γάτα, τότε μάλλον θα τη θαυμάσω, γιατί "φοράει" το αγαπημένο μου χρώμα.
Η Παρασκευή και 13, είναι για μένα ακόμα μία Παρασκευή προπομπός του Σαββατοκύριακου, επομένως μία μάλλον καλή μέρα.
Ξέρω ανθρώπους που δεν αφήνουν ανοιχτά ψαλίδια μέσα στο σπίτι γιατί λένε πως είναι γρουσουζιά. Υπάρχουν και αυτοί που δεν σε αφήνουν να περάσεις από πάνω τους γιατί λενε πως θα κοντύνουν. Τώρα μπορώ να εξηγήσω το ύψος μου...
Γενικά δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία σε γούρια, προκαταλήψεις και τέτοια. Ούτε σε ξεματιάσματα. Θεωρώ ότι είναι απλά χάσιμο χρόνου.
Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που έχω πονοκέφαλο κάποιος να χασμουριέται και να μου λέει πως με ξεμάτιασε και είχα μάτι.
Πολλές φορές σπάω πλάκα με τη μάνα μου που την βάζω να με ξεματιάσει χωρίς να έχω πονοκέφαλο και βάζω στοιχήματα ότι θα αρχίσει να χασμουριέται. Σχεδόν πάντα τα κερδίζω. 🙂
Γενικά προσπαθώ να βάζω τη λογική μου πάνω από ότιδήποτε μπορεί να καταλήξει σε αιτία ανησυχίας, αγωνίας ή πανικού. Και σχεδόν πάντα η λογική μου υπερισχύει.
Υπάρχει όμως κάτι που πάντα με αγρίευε και νομίζω πως πάντα θα μου δημιουργεί μία ανατριχίλα στο σβέρκο υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Και αναφέρομαι σε ταινίες του κακού!! Ταινίες όπου ο εξαποδώ έχει κατακτήσει το σώμα κάποιου και τον κάνει υποχείριό του.
Δεν ξέρω γιατί το έχω πάρει στραβά. Ίσως γιατί βλέπαμε πολλές τέτοιες ταινίες στο σπίτι όταν ήμουν μικρός. Μα όσο και να με φόβιζαν, άλλο τόσο με συνάρπαζαν στην προσπάθειά μου να αποδεχτώ ότι υπάρχουν καλές και κακές δυνάμεις που δεν μπορώ να εξηγήσω με τη λογική.
Τα κεφάλια που γυρίζουν 360 μοίρες, οι μπάσες φωνές από το στόμα μικρών παιδιών, οι βόλτες πάνω στο ταβάνι από τους δαιμονισμένους.
Είχα να νιώσω πολύ καιρό αυτό το ανατρίχιασμα στο σβέρκο μου.
Μέχρι σήμερα....
Τίποτα δεν προμήνυε τί θα ακολουθήσει.
Ήταν ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωϊνό στην Κολωνία. Ετοιμαζόμουν να πάω σούπερ μάρκετ με την κόρη μου. Η γυναίκα μου είχε ετοιμάσει μια τσάντα γεμάτη πλαστικά μπουκαλάκια νερού για να επιστρέψω. Η ανακύκλωση δουλεύει πολύ εδώ στην Γερμανία και κάθε Σάββατο, η επιστροφή μπουκαλιών είναι το πρώτο κομμάτι της ιεροτελεστίας.
Βάζεις το μπουκάλι περιμένεις την ένδειξη να ανάψει πράσινο και συνεχίζεις με το επόμενο μπουκάλι. Το έκανα ξανά και ξανά και ξανά, 29 φορές.
29 μπουκαλάκια διαφορετικών μεγεθών, όλα αργά αργά να πέφτουν στο βάθος σε μία μαύρη τρύπα. Το τελευταίο που ακούς από κάθε μπουκάλι είναι ο ήχος της συμπίεσης καθώς οδεύουν προς την τελευταία κατοικία τους ή μάλλον στην ανάστασή τους.
Το μόνο που μου είχε απομείνει ήταν να πατήσω το μεγάλο πράσινο κουμπί για να ολοκληρώσω την επιστροφή των μπουκαλιών. Το έκανα και με ένα ελαφρύ μειδίασμα περίμενα το μηχάνημα να ξεράσει την απόδειξη από την κρύα μεταλλική σχισμή.
Μόλις πήρα την απόδειξη στα χέρια μου, το μειδίασμα εξαφανίστηκε. Ένοιωσα εκείνο το αχαλιναγώγητο συναίσθημα. Αργά και βασανιστικά ένοιωσα ένα κρύο ρεύμα αέρα να ανεβαίνει πάνω στο σβέρκο μου. Ήταν πάλι αυτό το απόκοσμο συναίσθημα που πηγάζει από την αποτυχία της λογικής μου να εξηγήσει τα ανεξήγητα.
Και να γιατί...
Δεν θα ξαναδώ ποτέ πια τα μπουκάλια που επιστρέφω με το ίδιο μάτι.
Αν ακούσετε από εμένα άσχημες και ακαταλαβίστικες κουβέντες τότε να ξέρετε πως θα δεν μιλάω εγώ. Θα μιλάνε τα μπουκάλια που θα έχουν πάρει τον έλεγχο του μυαλού μου.
Το όνομα μου Γεώργιος Γρηγοράκης του Γεωργίου και πολλές φορές υπογράφω στα αγγλικά ως GGG.
Με λίγη φαντασία το GGG μοιάζει κάπως..
Τυχαίο? Δε νομίζω 🙂
Αλήθεια εσείς είστε προληπτικοί?